Blogs

Ik schrijf met links. In groep drie was dat een grote handicap. Daar kreeg ik een mooie vulpen waarmee ik krampachtig probeerde netjes te schrijven. Trots als een pauw was ik. Alleen een vulpen werkt niet met links. Alles was één grote vlekkenbende. Uit ellende maakte ik van elke vlek een poppetje of beestje. Het dreef de juf en mijzelf tot waanzin. Gisteren had ik in zo’n grote binnenspeeltuin dezelfde ervaring. Pindasaus De kinderen waren er heerlijk aan het spelen en ik ging een kopje thee halen. Gigantische puntzakken met pindasaus liepen er langs mij heen. Blije kindjes huppelden achter hun ouders aan, op jacht naar een paar van die heerlijke frietjes! Zoals met mijn lekkende vulpen, zag ik overal vlekken ontstaan. De kinderhandjes waren de pen die feilloos alles ‘uitvlekte’. De tafel, de kinderstoel, de stoelpoten, de vloertegels en uit eindelijk de ballenbak… Ik beken! Ik heb een innige relatie...

Soms heb je van die momenten dat je je ineens heel gehandicapt kan voelen met een voedselallergie. Ik ben er verdrietig van, voor het eerst sinds jaren. In mijn pubertijd had ik dat voor het eerst. Ik kon met schoolkamp niet gewoon mee omdat er speciale voeding voor mij moest zijn. Geen melk, ei of ander gevaar mocht er in zitten. Dus ging ik gewapend met een koelbox met maaltijden mee. Prima, maar net niet helemaal hoe je het eigenlijk zou willen. Het verdriet van toen was oppervlakkig en gericht op deze ene gebeurtenis. Mijn verdriet van nu is groter.Het begon toen een vriendin van mij in tanzania ging wonen. Zij reisde als arts door het land daar en hielp zieken. Ze at op onmogelijke plekken de meest bijzarre dingen. Ik wilde ook wel, maar kon niet omdat ik nooit zo veel eten mee kon nemen dat ik niet zou uithongeren....

Ik schreef het laatst al in mijn column in Allergie en Voeding: 'wij' moeten de voedingsmiddelen leveranciers gewoon blind vertrouwen. Vertrouwen is altijd al iets lastigs. Waar ik liever niet bij een vreemde in de auto stap, mijn pinpas of huissleutels mee geef, eet ik wel gewoon alles uit een verpakking waar geen allergenen op staan die ik niet kan eten. Echt, als ik een pot pindakaas onder mijn neus gezet krijg met een etiket dat geen pinda bevat zou ik het gewoon eten! En jullie volgens mij ook, want velen hebben de pinda-vrije satesaus geproefd op de familiedag. Maar ineens is mijn grenzeloze vertrouwen in het systeem aan het wankelen gezet.... Eigenlijk begon het al een beetje bij de paardenvleesaffaire. Persoonlijk kan het mij niet boeien of ik paard eet of rund, maar wat nou als dat paard een pinda was gebleken? Omdat ik er gevoelsmatig weinig mee kon heb...

En toen was er ineens een tijdje geen blog van mij... Gelukkig kan ik zeggen dat ik er weer ben. Eindelijk weer fris, fruitig en scherp als voorheen. Maar dat heeft een poosje geduurd. Veel langer dan ik verwacht had. Inmiddels al weer een paar weken geleden heb ik een fout gemaakt. Niet een klein foutje, maar echt een enorme misser! Eentje waarvan ik niet verwacht had, en velen met mij, dat dit mij zou gebeuren. Tijdens de koffie pauze op mijn werk was het erg gezellig. Mijn collega was jarig en tracteerde op heerlijke minichocolade reepjes. Sinds een jaar of twee weet ik dat ik chocolade verdraag en ik heb dan ook al meerdere malen een mars gegeten. Die blijk ik echt heerlijk te vinden! Zo zag ik mijn kans schoon en grabbelde uit de bak met reepjes een mars. Kletsend en wel opende ik het ding en in 2...

Het is bij feestdagen altijd raak. Georganiseerde lunches/diners op het werk waarbij alle collega's iets lekkers mee nemen. Ik heb daar een hekel aan. En jullie, als mijn lezers, begrijpen inmiddels vast wel waarom! Het is altijd het zelfde liedje. Deze keer was het een pan pinda soep! Nooit geweten dat je pindasaus zo kunt verdunnen dat je soep hebt. Want zo vond ik het er uit zien. Mijn collega's dachten er anders over en de een na de ander slaakte een zucht van genot bij het zien van de trog met rattengif. Want anders dan dat voelt het niet voor mij.  De pan stond op een verhoging op de tafel waarop allerlei heerlijkheden stonden. Die heerlijkheden mocht ik allemaal gewoon eten. De croissants, schaal met verse fruitsalade, aardappelsalade en heerlijke vleeswaren stonden naar mij te lonken. Alles leek mij even lekker, en honger had ik zeker!Toch heb ik geen hap...

Als allergische moeder met een allergische dochter kun je soms toch een behoorlijke blinde vlek hebben. Al maanden heeft Hugo regelmatig zeer dunne ontlasting en klaagt over vermoeidheid. Groeien wil ook niet zo lukken. Een mannetje van 4 hoort niet moe te zijn, groeit normaal als kool en die ontlasting was niet wat het wezen moest.  Een paar maanden geleden ben ik met hem naar de huisarts geweest. Hij bleek een parasiet bij zich te dragen. Wel een die meestal geen klachten gaf volgens de huisarts. Ik kon kiezen, afwachten of behandelen met antibiotica. Omdat het middel me erger leek dan de kwaal besloten we af te wachten. Het ging een tijdje beter, het leek dus opgelost.  Nu waren we afgelopen week heerlijk skieen in Frankrijk. Naar mate de week vorderde werden de buikklachten van Hugo groter. Niemand anders had buikklachten, dus een virus leek niet waarschijnlijk. Thuis eet hugo brood...

Lotte is 4, volgens haar is ze nu groot maar voor mij is ze natuurlijk nog een lief klein meisje. Zo zien anderen haar gelukkig ook, als een klein lief meisje. Nu is Lotte allergisch voor ei. Gelukkig met een hele milde reactie. Ze krijgt er vooral eczeem van, ook is ze sneller moe en hangerig. Niet fijn, maar zeker niet levensbedreigend. Daarom geven wij Lotte vaak de keus als het om het eten van ei gaat. Thuis hebben we zo veel mogelijk producten voor een ei-vrije variant (zoals de cakejes op de foto), maar er zijn ook producten die er niet ei-vrij zijn en door de andere gezinsleden wel als erg lekker worden ervaren. Buiten de deur is dit anders, en vanuit mijn eigen ervaring kan ik me heel erg goed voorstellen dat ze gewoon mee wil doen met de tractatie op school. Vandaag kreeg ik commentaar van een collega....

  Een recent onderzoek in Amerika laat zien dat 50% van de kinderen met voedselallergie zich gepest voelt. Ik werd niet gepest, maar zette mezelf behoorlijk buiten de groep, immers als ik er bij hoorde moest ik mijn probleem delen, en dan lag ik er vast weer uit.  Dus nee, niet gepest maar zo voelde het wel.       Op de middelbare school was ik zo’n meisje dat eigenlijk nergens bij hoorde. Ik was geen ‘Gabber’, ‘alto’ of ‘kakker’. De meeste van mijn vrienden vielen in de categorie ‘nerd’, maar ook daar was ik niet geheel op zijn plek.   Ik probeerde dat altijd wel, maar met weinig succes.   Mijn kleding was altijd net niet de laatste mode, mijn haar zat altijd veel te keurig   en afzetten tegen mijn ouders was niet echt nodig. Op ballet, waar ik veel was, had ik genoeg vriendinnetjes en ook op school waren...

We zijn thuis na een heerlijke vakantie. Toch is vakantie hier in huis, zoals misschien wel herkenbaar voor velen, niet altijd even makkelijk. In Nederland kan ik best uit eten en doe ik mijn boodschappen redelijk eenvoudig zonder echt alles te checken. Mijn ouders gingen vroeger standaard met een hele berg eten en drinken voor mij op reis. Dat hebben wij gelukkig niet meer nodig, want we kunnen ons goed redden met wat er te koop is in het buitenland.  Tenminste zo lang we naar Engeland of  Frankrijk gaan en niet naar Mozambique of Brazilie. Maar ook daar is het niet altijd net zo als thuis. Bij de slager hebben ze worst en pate met noten, de supermarkt is zo groot dat er wel 100 pakjes van het zelfde type koek liggen en in restaurants is de kaart soms toch lastig te lezen door de streekgerechten. Het gekke is alleen dat...

"Wat geeft mij het recht om op de site van deze mooie stichting een blog bij te mogen houden?" Dat is wat ik me afvroeg toen ik hiervoor werd gevraagd. Hier heb ik hard over nagedacht, en na een gesprek met een van de redacteuren ben ik er uit. Graag deel ik met jullie wie ik ben en waarom ik denk iets te kunnen vertellen wat boeit. Ik ben Djoeke Kunnen. Samen met mijn man Wouter en twee kinderen Hugo (4) en Lotte (4) woon ik in Almere. Ik werk als verpleegkundige in een huisartsenpraktijk. Buiten mijn werk om ben ik graag bezig met eten. Lekker koken samen met de kinderen en taarten bakken vind ik erg leuk om te doen. We gaan graag op vakantie en eten regelmatig buiten de deur. Al sinds ik kan eten ben ik bekend met vele, ernstige, voedselallergieen. In de loop der (32) jaren is...