Dat we toch maar 112 gaan bellen, gilde ik naar Frank. Gisteren was alles nog zoals alle andere dagen. Dex was weer veel te vroeg wakker, maar ik dacht zoals elke ochtend; vandaag is weer een nieuwe dag, morgen kan het zomaar anders zijn. Alle 'oortjesellende’, want zo noem ik het voor het gemak maar even, was voorbij. RS-virus, 3 oorontstekingen, een operatie en uiteindelijk buisjes verder sliepen we weer wat uurtjes achter elkaar door. Oh wat vond ik dat zwaar. Die nachten. Maar gisteren voelde alles anders. Gisteren hadden we hele andere problemen dan vandaag. Vandaag geef ik Dex voor het eerst een broodje pindakaas. Een Hollandse jongen van 10 maanden mag best een broodje pindakaas. Meegeven naar opa, die oppast op maandagochtend, vond ik geen slim idee. Wat nou als hij het niet lust? En dat was het begin van ons nieuwe leven.
Na 2 stukjes brood met pindakaas kreeg ik een onbestemd gevoel. Zeg maar of al je moederzintuigen op volle sterkte gaan. Ik zag rode vlekjes op zijn kin. Maar een kind met rossig haar en een bleke huid zoals die van mij heeft al snel vlekjes en uitslag. Nog maar een hapje. En toen ging alles mis. De uitslag trok van zijn kin naar boven en werd steeds erger, blaasjesachtig, bulten en rood. Alle alarmbellen gingen af, want 'volgens mij bestaat er zoiets als een pinda-allergie' ging er door me heen?! Ik gilde naar boven, naar Frank, dat het niet goed ging met Dex. Hij reageerde lichtelijk geïrriteerd na de vele doktersbezoeken van de laatste tijd, dat ik dan maar weer de huisarts moest bellen. Wat ik braaf gelijk deed. Kijkend naar Dex, die steeds meer opzwol in zijn gezicht en nek, benauwd werd en niet meer goed reageerde realiseerde we ons dat we 112 moesten bellen. 112 bellen? Dat doe je toch niet zomaar? Ik ben toch geen hysterische moeder geworden na alles van de afgelopen tijd? Het gezicht van mijn altijd stoere man was spierwit en deed mij beseffen dat het menens was. Huisarts midden in het gesprek opgehangen- 112 gebeld. Als ik het adres en wat er aan de hand is maar duidelijk en snel zeg ging er door me heen. Ik heb nog nooit zo hard en duidelijk gearticuleerd. En dat ze snel moesten zijn gilde ik!
Een afgezette straat, traumahelikopter en een ambulance verder stonden we opeens in het LUMC in Leiden. Een hele slechte film. Ik op blote voeten, nat haar, geen make-up en in iets wat op een oude jurk leek. Maar het kon me niks schelen. Dex had het gered. Kantje boord. Doordat we zo dichtbij het ziekenhuis wonen, we gelijk 112 hadden gebeld maar we ook dus blijkbaar een hele grote engel op onze schouder hebben.
Een anafy… wat voor shock?
En toen veranderde ons leven in een pindavrij leven. Beide geen allergieën en geen idee wat een pinda-allergie precies inhoudt. Dex had een anafylactische shock gehad; een plotseling optredende ernstige allergische reactie die levensbedreigend is. Nu gaan we door het leven met een Epipen; een injectie die bedoeld is als noodbehandeling van een anafylactische shock. De kans dat dit in zulke heftige mate gebeurd is ongeveer 0,8%. Klein dus. Een anafylactische shock kan niet alleen ontstaan door voedsel, maar ook door latex, medicijnen of een insectensteek. Een shout out naar het ambulancepersoneel, alle artsen en verpleegkundigen. Hoe kan het dat je hoort dat mensen agressie gebruiken tegen ambulancepersoneel? Ik ben nog nooit zo blij geweest om sirenes te horen.
O-VE-RAL pinda’s
Ik moet en wil geen spastische moeder zijn, die nu overal gevaar en vooral overal pinda’s ziet. Maar ik zie ze wel. O-VE-RAL pinda’s. Behalve in de supermarkt zie ik ze ook op de markt, in vitamine D en zelfs in het tuincentrum: pindaslingers! De hond van mijn broertje eet pindakoekjes, wie heeft dat verzonnen? Alleen apen eten toch pinda’s?! En wat nou als er ergens pinda in zit wat niet op de ingrediëntenlijst staat? Kan dat? Arachideolie, dat is dus pindaolie?
Ze zeggen het eerste jaar is heftig, maar dat van ons was dubbel zo heftig.
Ik wil je niet bang maken, wel bewust maken. Je meenemen in mijn zoektocht naar een pindavrij leven. Want zo voelt het, als 1 grote zoektocht .Tot een paar weken geleden dacht ik heel eerlijk, wat een gedoe, allergieën. Ik heb dat nooit begrepen, mezelf er ook nooit in verdiept. Het was ver van mijn bed. Lekker naïef. Maar is het ook gedoe of valt er prima mee te leven?
