Lotte is 4, volgens haar is ze nu groot maar voor mij is ze natuurlijk nog een lief klein meisje. Zo zien anderen haar gelukkig ook, als een klein lief meisje. Nu is Lotte allergisch voor ei. Gelukkig met een hele milde reactie. Ze krijgt er vooral eczeem van, ook is ze sneller moe en hangerig. Niet fijn, maar zeker niet levensbedreigend. Daarom geven wij Lotte vaak de keus als het om het eten van ei gaat. Thuis hebben we zo veel mogelijk producten voor een ei-vrije variant (zoals de cakejes op de foto), maar er zijn ook producten die er niet ei-vrij zijn en door de andere gezinsleden wel als erg lekker worden ervaren. Buiten de deur is dit anders, en vanuit mijn eigen ervaring kan ik me heel erg goed voorstellen dat ze gewoon mee wil doen met de tractatie op school.

Vandaag kreeg ik commentaar van een collega. Zij vond dit erg vreemd en vond dat ik hiermee mijn kleine meisje te kort deed. Ik zadel haar immers op met jeuk en ongemak, en als ze moe is kan ze niet goed leren op school. Tsja, toen sloeg de twijfel bij mij eigenlijk wel toe! Is het wel zo goed dat we onze dochter zelf laten kiezen of zij klachten wil ervaren? Kunnen we die verantwoordelijkheid wel bij haar neer leggen? Is dat wel eerlijk? Is het echt wel zo onschadelijk als het lijkt? En wat willen we daar ook al weer mee bereiken?

Wat we er mee willen bereiken is dat Lotte zelf leert afwegen of zij de klachten over heeft voor een stukje taart. Zo hoeft ze in haar puberteid niet te gaan expirimenteren om dit te ontdekken. Daarnaast was het advies van de kinderarts om het niet geheel te vermijden ivm de 'milde' klachten en de mogelijkheid dat er anders meer klachten kunnen ontstaan. Wij denken dat Lotte heel goed weet wat ze belangrijk vind, ook al is dat alleen voor dat moment. Ze zeurt achteraf nooit over de klachten en neemt het zoals het komt. Dat maakt toch dat het lijkt of ze het weet te dragen.

Lotte gaf heel jong al aan zelf te willen kiezen, tenminste dat kwam wel zo over: "mama, ik stroopwafel, ik niet boos van kriebel". In het begin liet ik dit niet toe, maar na herhaaldelijk de zelfde gang van zaken deden we dit wel. En het ging prima. Ze overdrijft nooit, en na een paar keer wel zei ze ook zonder pardon nee tegen iets lekkers. Ik heb nog nooit gevolgen gezien die (te) lang aan hielden of niet meer van zelf weg gingen. De kinderarts heeft gezegd dat het juist goed was, dus daar houd ik me dan ook aan vast. Ongezond is het dus ook niet.

Lotte is een grote prater. Ze kan prima verwoorden wat ze denkt en voelt. Een paar weken terug had ik in de auto een mooi gesprek met haar. Ik vroeg haar hoe het op school gaat met tractaties en of er wel eens iets bij zit wat ze niet mag. Omdat Lotte gewoon mee kan doen als ze dit wil hebben we met juf de afspraak dat als ze de tractatie niet mag en niet wil ze iets anders mag vragen aan de juf. Dit was nog nooit gebeurd zei ze. "Ik vind het zo fijn dat ik gewoon mee kan doen mama, dan heb ik liever kriebels en een slome middag. Ik mag dan vaak ook nog een filmpje kijken!" Ach, een beetje ziektewinst kan geen kwaad.

Kort samen gevat, het is niet ongezond, het maakt haar niet ongelukkig en ze is hierdoor in staat haar eigen afwegingen te maken als ik er niet bij ben! Ik doe haar niets te kort, sterker nog, ik geef haar een mooie kans een grote stoere dame te worden die in staat zal zijn eigen keuzes te maken en haar eigen verantwoordelijkheid hier over te dragen.

Ik ben trots op mijn kleine lieve grote meid!